Szydelkiem i obiektywem malowane: Pożegnanie zimy

Ostatnie zimowe zdjęcia w czerni i bieli

Bolesław Leśmian

Znikomek

W cienistym istnień bezładzie Znikomek błąka się skocznie.
Jedno ma oko błękitne, a drugie - piwne, więc raczej
Nie widzi świata tak samo, lecz każdym okiem - inaczej -
I nie wie, który z tych światów jest rzeczywisty - zaocznie?

Dwie dusze tai w swej piersi: jedna po niebie się włóczy -
Druga - na ziemi marnieje. Dwie naraz kocha dziewczyny:
Ta czarna - snu wieczystego na pamięć barwie się uczy -
Ta jasna - całun powiewny tka dla umarłej doliny.

Którąż z nich kocha naprawdę? Złe ścieżki! - Głębokie wody! -
Urwiska! - Nawoływania! - I znikąd żadnej pomocy! -
I powikłane od leku, w mrok pierzchające ogrody! -
A w dłoniach - nadmiar istnienia, a w oczach - okruchy nocy!

I mgła na ustach dziewczyny, rumianych marzeń rozgrzewką -
A kwiaty wzajem się widzą - a zgony wzajem się tłumią! -
Znikomek spożył kęs nieba i mięsza złotą mątewką
Cień własny z cieniem brzóz kilku. A brzozy śnią się i szumią.

Szydelkiem i obiektywem malowane

sobota, 13 kwietnia 2013

Pożegnanie zimy

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Łączna liczba wyświetleń